اشعار

دل را مـقـیـم درگـه جـانـان نوشته اند            ما را غلام حضرت سلطان نوشته اند

آتـش ز سـوز سـیـنـۀ مـا آفـریـده شـد            چون عشق تو به سینۀ سوزان نوشته اند

تو سفره دار عشقی و ما ریزه خوار تو            ما را کنار چـشم تو مهـمان نوشته اند

دل ذره ذره می شود از یک نگـاه تو            گویا ز روی چشم تو قـرآن نوشته اند

روز ازل که قرعه به نام تو می زدند            ما را برای عـشق تو قربان نوشته اند

دل می تـپـد به سینه ز فکـر جمال تو            اصلا مرا ز عشق تو حیران نوشته اند

از آن شبی که دل ز دل ما ربـوده ای            ما را انـیـس دیـدۀ گـریـان نـوشتـه اند

ما از محـرم و صفـر و فـاطـمـیـه ایم            ما را یـتـیـم سـورۀ انـسـان نـوشته اند

مـهـمـان بـارگـاه تــوأم یا ابـا الحـسـن            محـتاج یک نـگـاه تـوأم یـا ابا الحـسن

هرچـنـد روسیـاهـم و درمـانـده و بـدم            امــا مــرا تــو تــذکــره دادیٌ و آمــدم

ای هـشـتـمـیـن ولیّ خـدا روح پنج تن            جدّت عـلی، ابا الحـسن و تو ابا الحـسن

هر کـس در آسـتـانـۀ تو نـوکـری کـند            تا بام عـرش سر زده و سـروری کند

تو مصطفی شمایلی ای مرتضی نژاد            ما را مـران ز درگـه خود یا ابالجـواد

ای قـامـتـت به خـیـمـۀ تـوحـیـد قـائمه            نور دو چـشم حـیدر و دلـبـنـد فـاطـمـه

مـولا شـمـا چـهــارده آیـت، مــؤیـدیـد            تک تک همه ذوات مقـدس، محـمـدید

ای بـهـتـرین وسـیـلۀ قـرب خـدا رضا            مـولا تو بـاش واسـطـه بین خـدا و ما

هستـیم، از فـراق ولیّ حـق اشـك ریـز            خواهـیـم از خـدا فـرج مـهـدی عـزیز

ای قـاضـی اریـکـۀ حـق داوری نـمــا            بـر بـی کـسان روی زمیـن یـاوری ما

هستی کائنات رضا جان ز هست توست            چشم دل تمام کـریمان به دست توست

ای معتبر، به شیعۀ خود اعـتـبار باش            مـولا مـدافـعـانِ حـرم را تو یـار باش

این ملتی که روی بر این در نهاده اند            ده ها هـزار کـشته در این راه داده اند

یک دل رسید پای ضریحت شفا گرفت            راه عـروج تـا مـلـکـوت سـمـا گـرفت

بیگانه کن مرا ز خودم غرق خود نما            تا آن که جار زنند مریضی شفا گرفت

صحن عـتـیـق تو شده دارالشفای خلق            هرکس شفا گرفت ز دست شما گرفت

حـاجـت گـرفـتـه سائـلـت اما نمی رود            از بس که از کنار تو ماندن بها گرفت

از درگـه شـمـا به خـداونـد می رسـیـم            بی تو نمیشود که سراغ از خدا گرفت

حج و منا و سعی و صفایم فـقط تویی            قـلـبـم مـقـابـل حـرم تـو صـفـا گـرفـت

هر کس رسید کرب و بلا، سامرا، نجف            برگ براتش از علی موسی الرضا گرفت

هر مستمند در حرمت جـزو اغنیاست            هر بی نوا کـنار ضریحت نوا گرفت:

"عبد ذلـیـل را تو مـران ایها الـرئوف            از غـم بیا مرا بـرهـان ایهـا الـرئوف"

در حریم رضوی دل، چو ز اغیار جداست            زائر کوی رضا شامل الطاف خـداست

بین هر صحن بود زمزم اشکی جاری            سعی هر صحن به حق، افضلِ هر سعی وصفاست

حرفی از جنت فردوس در این کوی مزن            که بهشت همه عشاق سر کوی رضاست

هرکه یک بار رود او به سه جا می آید            بسکه ارباب به اربابی خود بی همتاست

جای جای حرمش، گـنـبد و ایـوان طلا            بهر ما همچو حریم نجف و کرب و بلاست

هر طـرف دیـده فـتـد جانب سـقـا خـانه            گوئیا صحنۀ یک عـلـقـمـۀ بی سقـاست

گفته خود هست دو تن، باب همه جاجاتم            یک جوادم؛ دگری مادر خوبم زهراست

دامــن آلـــوده و بــار گـــنـــاه آورده ام           گر چه آهی در بساطم نیست آه آورده ام

هر که بودم هر که هستم با کسی مربوط نیست           بـر امـام مـهـربـان خـود پـنـاه آورده ام

هر که آرد تحفه ای در محضر مولای خود           من دو دست خالی و کوه گناه آورده ام

در کرم شه را گدا باید؛ گدا را نیز شاه           من گدا دست گدایی سوی شاه آورده ام

بر کبوترهای صحنت هدیۀ ناقابلی است           گندم اشکی که در این بارگـاه آورده ام

ناله ام در سینه، اشگم در بصر، سوزم به دل           نامه ای چون دود آه خود سیاه آورده ام

نی عجل با کوه عصیان عفو، نازم را کشد           رو به سـوی مظهـر عـفـو اله آورده ام

ذرّه بودم زائر شمس الشّموسم کرده اند           قطره ای بودم به این دریا پناه آورده ام

گر چه هستم قطره ای ناچیز، یک دریای اشک           هدیه بر مولای خود روحی فداه آورده ام

هر فقیری هست دست خالیش سرمایه اش           من فقـیرم دست خالی را گواه آورده ام

"میثما" مولا اگر پُرسد چه آوردی بگو           سر به خاک زائرت از گرد راه آورده ام

صد بحرکرم ازتو ویک چشم ترازمن             لطفی کن واین خون جگررا بخرازمن

خامــوشی آتــش بود از مــرحمت ابر             باران کــرم از تـو  و کوه شرر از من

در کــوی تــو زوّار گــنه کـار زیادند             امّا نبــود هیــچ کــس آلـوده تر از من

من عبد گنه کــار و تو مولای رئوفی             رأفت زتو زیبنده بود چــشم تر از من

من از نظر افتــاده و تــو چشم خدایی             ای چشم خداوند مپوشان نــظر از من

تن خسته و کوه گنهم برسردوش است             این کوه گنه سخت شکسته کمر از من

آقــایــی و زوّار نــوازی هــمه از تـو             بار گنه و خجلت و اشـگ بصراز من

ای یوسف زهرا نظری کن که نمـانده             جز نامه ی آلوده ز عصیان اثر از من

دریــاب مــرا ای پــســر موسی جعفر             آن روز که در حشرگریزد پدر از من

مــن غیر عطا از تو دگــر هیچ ندیدم             تو غیر خطا هیــچ ندیــدی دگر از من

من«میثم»دار توأم ای دوست دعا کن             جز میوه ی نخل تو نمــاند ثمر از من

من دست خالی آمدم، دست من و دامان تو          سر تا به پا درد و غمم، درد من و درمانِ تو

توهرچه خوبی من بدم، بیهـوده برهردرزدم           آخر بـه این در آمدم باشم کنار خـوان تو

من از همه در رانده ام من رانده ام و امانده ام          یا خوانده یا ناخوانده ام اکنون منم مهمان تو

پای من ازره خسته شد،بال وپرم بشکسته شد          هردر به رویم بسته شدجُزدرگه احسان تو

گفتم منم درمی زنم،گفتی به تو سرمی زنم           دارم امـیـدِ لـحـظه ای بیـنم رخ تـابان تو

سوی تو رو آورده ام بنگر سبـو آورده ام           من آبـرو آورده ام کـو لطف بی پایان تو

حال من گوشه نشین با گوشۀ چشمی ببین          جز سایۀ پُر مهرتان جایی ندارم جان تو

مـن خـدمتی ننـموده ام دانـم بسی آلوده ام           اما به عمری بوده ام چون خار دربستان تو

بی تو نفس به سینۀ ما جــان نمی شود            بی توبهشت روضۀ رضوان نمی شود

اصــلا تــمام وسـعت این گـنـبـد کـبود            گــنـبـد طـلای شاه خــراسان نمی شود

ناکام آن دلی است که درطول عمرخود            یکـبار در حــریم تو مهمــان نمی شود

ایـام عمر ما ز تــو برکت گرفته است            کم‌های ما کـه بی تو فـراوان نمی شود

تو دست من بگــیر و بـده روزی مـرا            گــندم بـدون لطف شـما نـان نمی شود

گشتــم میان این همه اذکــار غرق نور           ذکری به دلبــری رضا جان نمی شود

حس مي‌کنم در مرقدت عطردعا را            عطر توسل هــاي در بـاران رها را

غــرق اجـابت مي شود دست نيازش            هرکس که ميخواند در اين مرقد خدا را

اي مظهر رأفت براي تو چه سخت است            خــالي ببيني دست محتــاج و گدا را

آهــم کــبــوتر مي‌شــود تا گـنــبـد تو            مي‌آورد فــريــادهــاي يــا رضــا را

آئــيــنه هاي لطف تو تـکــثـير کردند           در چشمة دل اشک هاي بي صدا را

آقــا کــنــار پـنـجــره فــولادت آخــر           مي‌گيرم از دستت برات کــربــلا را

اي زائران اينجــا دخيل غــم بـبـنديد           بر آستــانش نــدبــۀ «آقــا بــيــا» را

پائين پــاي تو غــبــاري مي ســرايـد           شعــر کــرامــات نگــاه کــيــمــيا را

آن حریمی که در آن دلها کبوتر می شود            پر زدن تا محضر زهرا میسر می شود

عشوۀ معشوق و ابــراز نیــاز عـاشقـان           به وصال عاشق و معشوق منجر می شود

این نسیم عفو از آب و هوای گنبد است           هر سحر کل حرم از آن معطر می شود

در کنار دست صاحبخانه منزل می کند           زائری که وارد صحـن مطهــر می شود

آب سقـاخانه اینجا طعم کــوثــر می دهد           عطر و طعمش موجب ایمان کافر می شود

هر دلی اینجا توسل کرد عرشی می شود          هر سری اینجا به خاک افتد سرور می شود

با تمام غصه ها هر طــور می شد آمدم           گفتم از مشهد به بعد اوضاع بهتر می شود

من هو یعطی الکثیر بالقلیل آقای ماست           پاسخ یک خواهش اینجا صد برابر می شود

خوش به حال زائری که بعد مشهد آمدن           دل پسند زاده موسی بن جعفــر می شود

عطر و بوی کربلا دارد حریمت،این گدا          کی دوباره زائـر ارباب بی سر می شود

از حرم تا قـتـلـگـه،از قتلگه تا به حــرم          این مسیر از اشکهای فاطمه تر می شود

دلـم جـز به مـهـر تـو ســامـان نـدارد            دمـی زنـدگـی بـی تـو امـکــان نـدارد

نباشد فـقـیر آن که بی مال و پول است            فـقـیـر آن که مـثـل تو سلـطـان ندارد

مـیـان غــم و غــربـت خـود بـمـیــرد            غــریـبـی کـه شــاه خـراســان نـدارد

نگـاهت پُر از مهر و لطفت فـراگـیر            که ربطی به گـبـر و مـسلـمـان ندارد

شــده گــنـبـد تـو نـگــیـنـی بـه عـالـم            نگــیــنی که حــتی ســلیــمــان نـدارد

"قــسـم" تـا به جـان جــواد تو بـاشـد            دگــر احتــیــاجــی به "قــرآن" نـدارد

سـرم روی دامـان تو بـوده یک عمر            پـنـاهـم تـویـی این که کـتــمـان ندارد

دلــم گــشتــه آهــوی صـحـن تو آقــا            در ایـنجـا دلــم شــوق بُـسـتـان نـدارد

یـقـیـنــاً که تـوحـیــد او خــدشـه دارد            کــسی که به حــقّ تـو ایــمـان نـدارد

آرام کن به جامی؛ شور و نـوای ما را            سلطانی و ز رأفـت داری هوای ما را

از سفرۀ کریمت همواره برده ام فیض           پر کرده ای همیشه تو کسیه های ما را

دادیم تا ســلامی تحــویــلمان گــرفـتـی           از خــاطرت نبردی حتی صدای ما را

سهمیــۀ گــدایــان محفــوظ باشد ایـنجا           بگــذاشتی کــناری سهــم عطای ما را

باز آمدیم ای دوست بار گـناه بر دوش           راضی نما دوبـاره از ما خــدای ما را

روزی اگر بنــا شد ما را ز در بـرانی           گو مــادران بپوشند رخت عزای ما را

زیباییِ ضریح و ایوان و صحن هایت           در گوشۀ حریمت بسته است پای ما را

جان جــوادت آقــا؛ جــان عــزیز لیـلا           امضــا نمــا دوبــاره کــربــبلای ما را

باب الجــواد یـعــنی صحن علی اکــبر           تنگ غروب دیدی تو گریه های ما را

در پیش چشم بابا اکـبر شد اربا" اربــا           فـرمود شـاه: عبـاس! آور عبـای ما را

هر چـند کـشـیـدند به تعـیـیـن تو حـدها            آخــر نـرسیــدنــد به درک تو خِــردها

تا وسـعـت آیـیــنـۀ لطف تو بـسـنـجـنـد            محــوند ازلهــا هــمه در روی ابــدهــا

تو خوبی و جز خوب تو را نیست سزاوار           تو خـوبی و ماها همه بد؛ وای به بدها

دل آمده امــروز، نسیــمانــه به بــاغت           تا پُــر کند از غـنچــۀ لطف تو سبــدها

هر کس که شنیده‌ست مقــام حرمت را           بر عــزّت زوّار تو بُـرده است حسدها

تنهــا منِ نــاچیــز، نه شــرمنـدۀ لطفت           یکبار نه، دهها شده، دهها نه که صدها

دریــایی و امــواج تو را نیـست نهایت           در شــرح تو غــرقند رقـمـها و عددها

ازمن همه یک «بوالحسن» و از تو عنایات           از من همه یک «یاعلی» و از تو مددها

حـق است تو را نور ولایت به عــلائم           ختم است تو را تخت خلافت به سندها

تا آل علی هست به اغیار چه حـاجت؟           با بودن صدها چه نیــازی به نـودها؟!

دعوت شدگانیم ز لطف تو در این بزم           ای گــمشــدۀ کــوچــۀ شــوق تو، بلدها

امیـد به دیــدار تو داریم، رضــا جــان           روزی که گــذاریم سر خود به لحـدها

دل اگر دیــده به دلـدار نـبـنـدد چه کند            دیــده گر از کـرَمت بار نبـندد چه کند

تا دلِ سوخته را مثل تو دلـداری هست            دل اگر دیــده ز اغــیـار نبـندد چه کند

دل ز هر کس، به خدا حُجبِ نگاهت بِبَرد            مِهرت آئیـنه به رخســار نبندد چه کند

دلبری چون تو که دل هاست گرفتار غمش            چشم، بر چشم گــرفتــار نبندد چه کند

کیست شایستۀ مدح قدِ سَــروِ تو رضا            دل دخیــلِ قــدم یــار نـبـنـدد چــه کـند

سائلت وقت عبــور تو ز بــازارِ نظـر            راه، با چشــم خــریــدار نبـندد چه کند

تو رضایی و خدا روحِ رضامـنـدیِ تو

می سِزَد سجده به اسماء خــداوندیِ تو

ای همه عــالـم امکـان شده سرگردانت            وی ســرِ خـوان ولای تو همه مهمانت

همه افلاک به زیر قَــدَمت ریگِ رَهَند            همۀ کون و مکان ریـزه خـور دستانت

پِلک مستانه چو بر هم بِنَهی شب گردد            دیده چون باز کنی روز شود حیـرانت

سایه بر سر فِکَن ای زادۀ زهرا و علی            دودمــان تو نظر دوختــه بر چـشمانت

پارۀ جان پــدر! کــوثــر ثـانیِ رسول!            مــادرت مَــحــوِ ز بر داشتـنِ قــرآنـت

چون به توحید گشودی لب شیرینت را            «مَلک از هر سخنت بُرد دُر غلتانت»

انــبــیــا کــارگــزار ره نــورانــیِ تــو            پــاسبانان مــقــرّب هــمگــی دربــانت

تو رضایی و خـدا روحِ رضامنـدیِ تو

می سِزَد سجده به اسمـاء خـداوندیِ تو

کم کم دل هوایی مان بال و پـر گرفت            محتـاج لحـظه های تو راه سفـر گرفت

دل را رئوف من، نگهت تا حرم کشید            پائین پات دست دعــا روی سر گرفت

نجوای عشق، هـمـهمـۀ زائـران اشک            پیـراهن ضریـح تو را چـشم تر گرفت

حاجت زیاد و بذل عنایات بی حد است           هر دل شکسته تر که بود بیشتر گرفت

آقا «قسم به جان جوادت» چه می کند            با این قسم گرفت هر آن کس اگر گرفت

آهو شدن که قسمت هـر کس نمی شود            ضامن ترین امام مرا هم به بـر گرفت

باب الجواد بود که بغض دلــم شکست            شعرم تمام بود ولی تــازه ســر گرفت

گر چه آلـوده تـن و نـامـه سـیـاه آمـده ام            کن عـنـایت که به امـیـد نـگـاه آمـده ام

حرمت کعبۀ عـشق و نگهت چـشم خـدا            به طـواف حـرمت غـرق گـنـاه آمده ام

خسته از سرکشیِ نفـس ز حق بی خبرم            شب ظـلـمـانی ام و در پـیِ مـاه آمده ام

نکـنـد روی بـگـردانـی و راهـم نـدهـی            که به امـید نگـاه، این هـمه راه آمده ام

همۀ حاجـت من دیـدن رخـسار شماست            من بدین در، نه پیِ حشمت و جاه آمده ام

همـۀ هـستی من اشـک غـم کـربـبلاست            زان سبب محضرتان جامه سیاه آمده ام

کربلا، کرب و بلا در دل ما ساخته است            کـز غـمش با شـرر و شعلۀ آه آمـده ام

یک سلام از ما جواب از سمت مرقد با شما           فُطــرس نامه بر تهران به مشهـد بـا شما

باز هم میل زیارت کرده ایـم از راه دور           نیت ازما، قصد از ما، رفت و آمد با شما

ما کبــوتــرهای بی بــالیــم امــا آمــدیــم           لـذّت پــرواز در اطــراف گــنــبد با شما

نمرۀ ما صفر شد از بیست اما در عوض          زنــدگی ما همه از صفــر تا صـد با شما

خِـطّــۀ ما تشنـۀ آب حیــات و نــور بود          خشکســال خــاکــمان اما سـر آمد با شما

این دیار، این سرزمین، این زادگاه، این مرز وبوم

برکتش از توست «یا من یکشفُ کلَّ الهُموم»

ســرپـنــاه نا امیــدان مأمن مــأیــوس هـا           ایستگــاه آخـرِ ای کــاش ها، افــسوس ها

گرم در رویای صحن و گنبد و گلدسته هاست           زائر دلخسته و بی خواب از کــابوس ها

نور گیرد ماه، تا شب های جمعه در حرم           می طراود نغـمۀ یا نــور و یا قــدوس ها

می رسند از راه زائرها، ملائک گردشان           فـرش زیر پایشان هم شهپـر طاووس ها

در ازای قطره هایی اشک با خود میبرند           از اجابت، از کرم، از لطف... اقیانوس ها

هر که صید توست دیگر در قفس محبوس نیست

در گل ایرانیان خاکی بغیر از طوس نیست

من اگر از دست خود آزاد باشم بهتر است           طائــر پــر بسته صیــاد باشم بهتـر است

زادۀ هر جای این دنیا که باشم خوب نیست           از اهــالــی رضا آبــاد باشم بهتــر است

هرکه کنج دنج خود را در حرم دارد ولی           من اگر در صحن گوهرشاد باشم بهتر است

راستی با خود مریضی لاعلاج آورده ام           پس کنار پنجره فــولاد باشم بهتــر است

عــقــدۀ کــورم به لبخند ملیــحت باز شد

دست های بسته ام پای ضریحت باز شد

عاقبت یا ساکن خاک خــراسان می شوم           یا شهـید جــادۀ مشهـد به تهران می شوم

زاغکی زشتم ولی نزد تو چشمم روشن است           یا کبوتر یا که آهو یا که انسـان می شوم

در زیارت ها سرم پایین تر از قبل است و من           پشت ابر گریه ها از شرم پنهان می شوم

بازدیـد هرکه هر بــار آمده پس می دهی           و من از کــم آمدن هایم پشیـمان می شوم

خواب دیدم در حریمت شعرخوانی میکنم          روزی آخر شاعر دربار سلطان می شوم

پاسخ این خواهشم در بند امضای شماست

الغرض یک حرف دارم باتو آن هم کربلاست

لب اگر خـورد به پیـمـانه بهـا می گیرد           سنــگ با دست شما حکم طلا می گیرد

شـاهــد واقـعـه سلـمـانی نیـشابـوراست           هر کسی خواست بداندکه کجا می گیرد

قـصۀ شیـخ بـهایـی و حـرم ثـابـت کرد           رحـمـت واسـعـۀ تو هـمـه را می گـیرد

این حرم کهف حصین است چه حاجت به طلسم؟!           دامـن آلـوده در آن بـوی خـدا می گـیرد

عــشـق وارد شــدن وقـت اذان را دارم           که دلم در صف عـشـاق صـفا می گیرد

قدمش میگذرد بی خطراز روی صراط           هر کسی دست به دامــان شما می گیرد

عــالـم آل مــحـمــد ز دم تــوسـت اگـر           بیشتر حـوزه در اطراف تو پا می گیرد

شب میلاد تو از عرش خـود جـبـرائیل           زود می آید و در صحن تو جا می گیرد

قـبـۀ پـادشـه طـوس چنان کـربـبـلاست           که در آن بی بُـرو برگرد دعـا می گیرد

واقـعا پـنجـره فـولاد شـفاخـانـۀ مـاست           کـور می آیـد و فی الـفـور شـفـا می گیرد

شاغـلم شغـل مـن این ست گـدایت باشم           کـارم از بـرکـت الطـاف رضا می گیرد

ارمنـی بـود مـردد که بگیـری دسـتـش           گـفـتـمـش محـضر دلـدار بـیا! می گـیرد

صحن تو شهرۀ خلق است به ترفیع مقام           شـاه عـبـاس در آن حـکـم گـدا می گیرد

پُر درآمد تر ازین شغل دگرشغلی نیست           دعـبـل ازدست تو با شعـر عبا می گیرد

"فـلـسـفی" نـیسـتم اما پی این فـلـسـفه ام           که چــرا هرکه ز تو کــرببلا می گیرد؟

شکر صد بار خـدا را که سعادت دارم           فـرصت آمــدن و عــرض ارادت دارم

بـاز در کـسـوّت یک عـبـد گــدا آمده ام           من از این جامه به تن خلعت شهرت دارم

دست من نیست اگر بی سر و پا آمده ام            دست من نیست اگر شوق زیارت دارم

قــصّۀ پـنـجــره فـولاد و مـرا می دانـی           من به بوسیـدن این پـنجـره عادت دارم

در این میـکـده خـیمه زده ام شاهد باش           دسـت امــیــد بـه دامــان اجــابـت دارم

این دل مردۀ من زندگی اش دست شماست           من خودم خوب به این نکته عنایت دارم

معجزه از تو عجیب است مگر؛ من حتّی            به گـدایـان تـو هـم چـشـم کـرامت دارم

حاجتم را ندهی پیش خودم خواهم گفت            او مرا خـواسته پیداست که قیمت دارم

" داشتم کنج حرم جامعه را می خواندم "           این سلامی است که تا صبح قیامت دارم

پـدرم گـفت تـو هـم خـادم این آقـا بـاش           خادمی کردم و عمریست که عزّت دارم

خوشتر از طعم عسل طعم دعای سحر است           با همین زمـزمه ها راه به رحـمت دارم

شرط آن سلسـلۀ زرد تو را یادم هست           هر چه دارم من از آن شرط ولایت دارم

از آن زمان كه طرح دلـم را خدا كشید           آن را مـكـان سـلـطـنـت عـشـق آفـریـد

دل را به نام رعیت عـشق اتنخاب کرد           بر تاج وتخت ملک خودش شاه برگزید

شـاهی کـه مهـربان رئوف است و آشنا           شاهی که از فـقیر و گـدا ناز می خرید

آنکه درآسمان وزمین تاج وتخت داشت           هـمپای بال هـای زمین خـورده می پرید

مانند چـشم های پُـر از رحـمـت و صـفا           هرگز ندید دیده هـر کـس کـه دیـده دید

آقا جهـان به دور تو پـروانه می شـود..

شـاهی شـبـیه شــاه خـراسـان نمی شـود

بـاید كـبـوتـرانــه بـرایت غـزل نـوشـت           بـاید تو را شـبـیه خـدا بـی مـثل نـوشت

وقتی به چشم های شمـا می رسـد غــزل           باید به جای چشم دو كاسه عسل نوشت

آنكس كه جود را به توبخشید ای رئوف           دل را گدای خان شـمـا از ازل نـوشت

طـرز نـگـات زلـزلـه انــداخـت در دلم           آبـاد خانـه اش كه مـرا بر گـسل نوشت

کـار گـدای خـانـۀ تـو پـادشـاهـی اسـت           باید برای لطف تو ضرب المثل نوشت

ای آنـكـه گـشته ضامن آهـو مدد رسان

در زیر صفر مانده تبم را به صد رسان

در محضر تو خاكم و از خـاك كــمترم           یـعـنی كـه از تـمـام فـلـك نـیـز بـرتـرم

وقـتـی به پـیـش گـنـبـد زرد تو می رسم           گـویـا بهــشــت كـرده تـجـلّـی بـرابـرم

گـاهی شـبـیـه یـك نـخ سبـزم دخـیل تـو           گـاهـی در آسـمـان ســرایـت كـبـوتـرم

از اولـیـن سـفـر كه به پـا بوسـت آمـدم           دیـگر نـشد كـه از حـرمـت دل بیـاورم

جـز درب خـانـه ات در دیگـر نـمی زنم

حـاجت بـه جز حـریم تو جایی نمی برم

دستم بگیر غیر شمــا راه چـاره نیـست           در كار خیرحاجت هیچ استخاره نیست

گـنـبد نـگـو بـگـو كـه نـگـیـن جـهـانیان           گـلدسـته نه بگو كه سـتون های آسـمان

زائر نگو بگو كه ملك هـای عـرش حق           خـادم نـه جـبـرئـیـل خـداونـد لا مكـان

مرقـد  نگـو و كعبـه بگو بر ضریح او           بـوی خـدای می رسـد از بـارگـاهـشـان

هـر چـیزدر جـوار شــما پـر بـهـا شود           بیهـوده نیــست قیـمت بـالای زعـفران

هـر جـا رویـم از سر خوانت نمی رویم           از بس كه سفرۀ كرمت هست بی كران

دنـیـا بــه آسـتـان حـریـمـت دخـیـل شـد

كـوچـك تـرین گــای شـما جـبـرئـیل شد